Alpe d'HuZes 2009

26 mei 2009: Henri staat in de Gelderlander: "Nijmegenaar Henri Heijltjes wil de alp negen maal beklimmen." 
Klik op het linker en rechter artikel om het te openen in een nieuw venster.

 

14 mei 2009: Bekijk de Atos Origin Promo film voor Alpe d'HuZes 2009!

 

Sponsoractie Alpe d'HuZes t.b.v. KWF Kankerbestrijding

(St)rijd mee met Atos Origin en lever een bijdrage aan de strijd tegen de gevolgen van kanker. 
Donderdag 4 juni wil ik 9 keer de Alpe d'Huez opfietsen, steun mij: 
http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/Henri-Heijltjes/Atos-Origin

Donderdag 4 juni om 5:09 zal Alpe d'HuZes 2009 van start gaan. Dit jaar doen Atos Origin en Achmea beide met een eigen team mee. Ik rijd in het Atos Origin team. Klik op bovenstaande link voor mijn deelnemerspagina en steun mij! 

 

 

Verslag over Henri in de:

Alpe d'HuZes 2008

Klik hier voor:

 

Vrijdag 6 juni 2008:

Samen met Gijs en Erica nog een keertje de beklimming doen. Ik doe het rustig aan en rijd met Gijs mee. Erica heeft er zin in en vliegt gewoon de berg op. 

Aan het eind van de middag onze fotograaf Sander aangemoedigd tijdens zijn beklimming van de Alpe d'Huez. 

's Avonds de afsluitende avond: een BBQ in de grote tent met aansluitend feest. In het praatje van Coen wordt ene "Van Velzen" genoemd die snel omhoog reed. Coen gaf aan dat hij in het echt Henri heette en wees waar ik zat. Ik ging staan en kreeg applaus van zo'n 750 man. Daar was ik wel even van onder de indruk.

 

Donderdag 5 juni 2008:

De dag begint vroeg en het regent... Opstaan, aankleden eten en uiteindelijk op de fiets naar de start en inmiddels regent het gelukkig niet meer, maar de weg is nog wel nat. Bij de start zijn we aan het wachten tot we als ploeg compleet zijn. Om 5:08 start de hele meute. Team 50 staat nog te wachten. Uiteindelijk geef ik aan dat ik vast ga, want samen rijden doen we toch niet. 

Ik zit meteen in mijn ritme, het gaat geweldig. De camping af en dan de bocht naar links en het klimmen begint. Ik rijd op de linkerweghelft de hele grote groep Alpe d'HuZes rijders voorbij. Daarvoor rijd nog een plukje en die heb ik ook snel achterhaald. Telkens zie ik in de duisternis weer een stel rijders. Op den duur zie ik alleen een motor voor me en even later komt een andere motor naast me. "Je bent de eerste he?" zegt hij. "Dacht het niet, ik ben iets later gestart, er zit vast nog wel wat voor me", geef ik als antwoord. De motorrijder rijdt door en laat zich een paar minuten later terugzakken: "ik heb even gekeken voor je, maar daar is helemaal niemand hoor, je bent de eerste". Ik schrok hier wel even van. Was niet de bedoeling, ik wilde naar de kop rijden, maar niet meteen er vandoor gaan. Het is ook geen wedstrijd, het gaat om het neerzetten van een onmogelijke prestatie. Echter ik had me voorgenomen om te proberen de snelste tijd of de snelste acht beklimmingen te doen om daarmee wat extra aandacht voor ons Achmea-Atos Origin team te krijgen en voor onze sponsors. Maar ik kon niet kiezen tussen die twee dingen, dus ging ik het maar allebei proberen... Verder is het voor mij natuurlijk een hele mooie training voor de cyclo's die ik nog in de bergen van Frankrijk ga rijden.

Zou het te gek zijn waar ik mee bezig was? Ja, die hartslagmeter gaf wel een hoge hartslag aan, maar het draaide zo soepel. De hele week had ik nog niet zo gemakkelijk gefietst. Als eerste kwam ik boven (52min27). Daar stond Erica en Suzie de vrouw van Gerrit van Achmea. Snel een windjack zonder mouwen aangetrokken en dan maar afdalen. Onderweg alle klimmers natuurlijk even aanmoedigen "kom op hè!".

 

Wel even oppassen want de weg is nog nat en dus glad. Op verschillende plekken zijn aanmoedigingen op de weg geschilderd, daar moet je helemaal oppassen, want dat kan spekglad zijn. Verder ook oppassen bij de wegwerkzaamheden, daar is bij een bocht een stukje asfalt afgeschaafd. 

Mijn nieuwe carbon wielen, waar ik nog bijna geen meter op heb gereden, doen het prima. Het rijdt heerlijk.

Beneden bij de camping aangekomen vraagt een vrouw die daar alles in goede banen probeert te leiden waar ik mee bezig ben. Ze vinden dat ik snel rijd en maken zich een beetje zorgen... Ik geef aan dat alles goed gaat en ik draai om en begin aan mijn tweede klim. De spieren voel ik dan al. Oei toch teveel gegeven in die eerste klim. Ik voel dat ik toch te gek gedaan heb. Dus maar iets rustiger. Tijdens die klim krijg ik meteen een waarschuwing. Ze vinden dat ik te snel gedaald heb. Ik vind zelf van niet. Met dat tempo zou ik in de Marmotte de groep waarin ik afdaal niet bij kunnen houden. Ik heb heel beheerst gedaald, maar ik neem me voor om het dan nog maar wat rustiger aan te doen.

De derde klim nog maar wat rustiger gedaan. De spieren voelen niet super, maar ik kan toch behoorlijk tempo rijden. Ik rijd niet van bocht naar bocht, maar van publiek naar publiek. Op verschillende plekken wordt je aangemoedigd. Eerst is er een camper. Bij de tweede doorkomst wordt geroepen: "Hé daar is ie weer... Wie is dat? Hé het is Van Velzen". Vanaf dat moment ga ik als "Van Velzen" door het leven. Verderop bij het gehucht La Garde is het lekker druk. Muziek, publiek en een fun-team. Ik geniet van alle aanmoedigingen en zie zo'n grote opgeblazen hand. Ik rijd langs het publiek en geef een high-five. Iedereen reageert en ze vinden het allemaal geweldig. De volgende klim gaat een meisje uit het fun-team op de knieën voor me en maakt van die 'aanbiddingsbewegingen' met haar handen naar het asfalt. Ik lig helemaal dubbel van het lachen. 

Bij de derde afdaling zijn door Sander (Sander Heezen fotografie Amsterdam) deze geweldige foto's gemaakt:

Ook bij bocht 3 staat publiek. Dan ga je toch telkens weer even uit het zadel... De mensen in bocht 3 heb ik de laatste 2 beklimmingen gemist. Ze waren al weg en dan is het laatste stuk naar boven ineens een stuk langer... 

Onderweg ook veel contact met de mensen die ik inhaal. Een praatje duurt hooguit een paar zinnen, maar het is wel erg leuk. Tegen veel mensen die aangeven dat ik goed rijd, geef ik aan dat zij ook goed bezig zijn.

Tijdens de vijfde klim begon ik na te denken waarom ik dit ook al weer deed. Ik was gevraagd door Gijs om mee te doen. In de dagen voorafgaand had ik gehoord dat bij een tante van mij borstkanker was geconstateerd en ook bij de vrouw van een van mijn schaatstrainingsmaatjes. Van Alpe d'HuZessers had ik vooraf verhalen gehoord over wie zij op hun bagagedrager meenamen omhoog. Echter deze gedachten maakten het voor mij zwaar. Mijn hartslag daalde en de snelheid ook. "Kom op Henri, nu moet je gewoon rijden", dacht ik en ik ging op de pedalen staan om mijn hartslag weer even op te jagen.

Tijdens de zesde klim komt een motor naast me van de medische dienst. "Hoe gaat het met je?" vraagt de bijrijder. "Nou helemaal fris en fruitig ben ik niet meer, maar als je in ogenschouw neemt dat dit mijn zesde beklimming is, dan gaat het best wel goed met me", geef ik als antwoord. De motor rijd door naar de rijder voor me en ik vind het erg goed dat ze de rijders zo in de gaten houden.

De vrouw die bij de camping alles in goede banen leidt, lijkt zich de hele dag zorgen om mij te maken: "gaat het wel goed met je?". "Voel me prima", geef ik als antwoord "anders zou ik niet zo rijden". Ze houdt alles en iedereen in de gaten en dat is natuurlijk erg goed, maar om mij hoeft ze zich geen zorgen te maken. Bij de achtste keer dat ik omhoog ga, zegt ze "en dit is de laatste keer hè, je gaat niet voor een negende keer!". Dit had ik me zelf al voorgenomen. Acht keer is meer dan genoeg en er moet wat overblijven als volgende uitdaging. 

Uiteindelijk even na half vier komt dan de finish voor de achtste keer. Ik ben er. De laatste aanmoedigingen krijg ik van mijn teamgenoten bij het binnenrijden van Alpe d'Huez (zie achtergrond op de foto) en ik rijd naar de finish. Voldaan stap ik af. Ik heb acht keer de berg opgereden en velen die mij feliciteren geef ik aan dat ik meer ontzag heb voor hen die slechts één keer de berg oprijden en die nog maar net van de chemo af zijn. Ik ben blij met mijn prestatie, maar iedereen zet vandaag zijn eigen onmogelijke prestatie neer voor het doel om de kankerbestrijding te verbeteren.

 

 

 

 

 

 

Woensdag 4 juni 2008:

Rustdag...  Erica komt aan. Aangezien de foto's gemaakt worden aan het eind van de middag en het eten vandaag al om 17:30 is, kan ik Erica niet in Grenoble van de trein ophalen. Dit blijkt echter geen probleem. In de trein ritselt ze een lift naar Bourg d'Oisans en zelfs met een dinerbon! Ze zal dus naar de Alpe d'HuZes tent in Bourg d'Oisans komen om mee te eten: erg leuk! 

 

Dinsdag 3 juni 2008:

Met zijn allen de Col d'Ornon opgereden. Ook even onze tent opgezet. Erica komt morgen en dan is het prettiger om wat ruimte te hebben. 

 

Maandag 2 juni 2008:

Regen, regen, regen. We gaan het Bourg d'Oisans maar even in. Om 14 uur stopt de regen en een uurtje later is de weg droog... Terug naar de camping, omkleden en rijden. Ik besluit mezelf te testen en de klim al een keer te doen. Ik rijd eerst niet helemaal lekker en begin rustig. Na een kilometer of drie kom ik in mijn ritme en rijd ik vol gas door: 54:06. Hier schrik ik een beetje van. Vorig jaar was mijn snelste tijd 48:30. Ik ben weliswaar pas na 3 km echt hard gaan rijden, maar dat is geen excuus voor het verschil van 5,5 minuut.

 

Zondag 1 juni 2008:

Dit zou de beste dag worden volgens de berichten. Ik besluit de geplande lange rit dan ook vandaag te doen: een rondje Marmotte: Glandon, Telegraph, Galibier en als ik nog zin heb de Alpe d'Huez. Echter de col du Glandon is "Fermé", dus dat wordt de Croix de Fer die is wel "Ouvert". Ook met het mindere weer is het erg mooi. Er is nog veel sneeuw te zien.

 

 

 

 

Vervolgens de Telegraph, maar de De Galibier blijkt ook "Fermé" te zijn. Dus op de Telegraph omgedraaid en dezelfde weg terug. Onderweg af en toe motregen gehad, maar echt nat ben ik niet geworden. De wolken zien er niet goed uit, maar het valt mee. Uiteindelijk 172,2 km gereden met 4480 hoogtemeters. 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 31 mei 2008:

Aan het eind van de ochtend aangekomen op de camping in Rochtaillee, zo'n 7km van Bourg d'Oisans af, het dorp dat aan de voet van de Alpe d'Huez ligt. Kees en Dick zijn er al. Ik ga eerst mijn fiets op orde maken. Nieuw carbon stuur, carbon stuurpen en carbon zadelpen. De nieuwe wielen even naar de fietsenmaker in Bourg d'Oisans gebracht om de tubes er op te laten lijmen.

Aan het eind van de middag nog even een ritje: de col d'Ornon op met Kees en Dick. De afdaling ook lekker doorgereden, want die rijd ik in juli ook als onderdeel van de Vaujany cyclo. Het is een afdaling die je als je hem kent veel harder kan rijden. Hoe de bochten lopen is niet altijd goed te overzien, maar de meeste kan je bijna vol door. Je moet je echter niet vergissen in een bocht, want de afgronden zijn hier erg diep...

 

Vrijdag 30 mei 2008:

Mijn huidige Easton wielen zijn meer dan 1500 gram. Dus ik had mijn oog op LightWeight wielen laten vallen van 950 gram. Voor 1000 hoogtemeters is iedere kilo lichter een verschil van 2 minuten. Dat zou dus minstens een minuut moeten opleveren en op acht beklimmingen 8 minuten... Echter LightWeight had 3 maanden levertijd, dus gezocht naar een alternatief. Vandaag op de allerlaatste dag toch nog nieuwe wielen kunnen regelen! Bij FastForward zou het anderhalve week duren, maar toen ik aangaf ze zeer snel voor Alpe d'HuZes en voor de Trois Ballons cyclo nodig te hebben, werd naar een oplossing gezocht. Tien minuten later werd ik gebeld: ze hadden nog een F2R setje met de keramische naven die ik wilde hebben! Super service van die mannen. Vrijdagmiddag dus eerst deze wielen opgehaald in Zwolle en toen kon de reis naar Frankrijk beginnen.

Vandaag de eerste etappe; ik ga overnachten in een Etap hotel in Dole. In mijn eentje met een volle auto, want aansluitend gaan Erica en ik een weekje op vakantie in de Vogezen, waar natuurlijk ook gefietst zal worden: "de Trois Ballons". Erica zal op woensdag met de trein naar de Alpen komen.

 

 

 

 

 

Deze site is voor het laatst bijgewerkt op woensdag 27 mei 2009 .